Στις σελίδες αυτής της ποιητικής συλλογής ο έρωτας δε διστάζει να εκδηλωθεί. Είναι ένας έρωτας που το ποιητικό υποκείμενο επιθυμεί διακαώς να ευδοκιμήσει, τις περισσότερες φορές μάλιστα με έναν έντονα υπερβατικό και ποιητικό τρόπο, στην άκρως αντιερωτική εποχή που ζει και στην πεζή καθημερινότητά του. Είναι ένας καημός που άλλοτε τραγουδιέται – η τελευταία ενότητα αποτελείται από οκτώ στιχουργήματα. Ωστόσο, είναι κι ένας έρωτας που ακροβατεί κάποτε μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας. Ο έρωτας που έχει την ιδιότητα να εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα κι όταν είναι απών, όμως, μήπως καθίσταται πιο υποστατός από ποτέ και δε γίνεται παρά να οριστεί ως έρωτας παραμένων;